Κάποιος είπε στον Gary Clark Jr «πήγαινε πίσω στην Αφρική». «This Land» είναι η απάντησή του.
Στην περικοπή τίτλου του νέου του άλμπουμ, This Land, ο νικητής του blues rock Grammy, Gary Clark Jr. ζωγραφίζει μια εικόνα της Αμερικής που μπορεί να εκπλήξει πολλούς που την ακούνε. Άλλοι θα το βρουν πολύ οικείο.
Είναι ένα προκλητικό τραγούδι στο οποίο ο Clark δίνει ελεύθερα τα συναισθήματά του σχετικά με το πού φτάσαμε ως έθνος και πόσο περισσότερο πρέπει να πάμε όσον αφορά τον ρατσισμό.
Το βίντεο του Κλαρκ συμπληρώνει τους στίχους, αντιπαραθέτοντας εικόνες μαύρων παιδιών που παίζουν, ενός φιδιού που γλιστράει, σημαίες της Συνομοσπονδίας προσαρτημένες σε γραμματοκιβώτια και βεβηλωμένες κάτω από τα πόδια περισσότερων μαύρων παιδιών σε ένα χωράφι.
Ο Woody Guthrie είναι μια προφανής έμπνευση, αν και υπάρχουν βασικές διαφορές στην εστίασή τους. Εκεί που ο μπαλαντέρ του Dust Bowl τραγούδησε περίφημα αυτή η χώρα είναι η γη σου, ο Κλαρκ διακηρύσσει, Από εδώ κατάγομαι. Αυτή η γη είναι δική μου.
Ερωτηθείς γιατί, ο Clark, 35 ετών, σκέφτεται σχεδόν μισό λεπτό πριν απαντήσει.
Υπάρχουν δύο μέρη σε αυτό, λέει. Στο δημοτικό τραγουδούσαμε το «This Land Is Your Land». Βάζαμε τα χέρια μας στις καρδιές μας και χαιρετούσαμε αυτή τη μεγάλη σημαία του Τέξας και την αμερικανική σημαία. Όλα αυτά τα μικρά παιδιά δεν είχαν ιδέα για φυλή ή κάτι τέτοιο. Αλλά μετά έρχεται η μέρα που κάποιος λέει, «Γύρνα πίσω στην Αφρική», και όλα αυτά τα παιδιά που έπαιζαν μαζί φωνάζουν το ένα το άλλο με τα ονόματα. Παρόλο που τραγουδήσαμε ακόμα αυτό το τραγούδι, κάποια γάτα μου λέει ότι δεν είμαι από εδώ.
Γελάει περισσότερο πικραμένος παρά διασκεδάζοντας. Πήρα ένα μαργαριτάρι Cadillac. Το λάτρεψα αυτό το αυτοκίνητο. Αλλά οι μπάτσοι θα με τραβούσαν και θα έβαζα αυτοκίνητα της ομάδας πάνω μου χωρίς λόγο. Θα ήμουν πέντε μίλια την ώρα πάνω από το όριο ταχύτητας, και θα τραβούσαν τα όπλα τους πάνω μου. Το έβαλα λοιπόν στο τραγούδι.
Ο Κλαρκ έχει επεξεργαστεί αυτές τις εμπειρίες και πολλά άλλα στο ευρύ, εκφραστικό φάσμα του This Land. Υπάρχει η σκοτεινή ενδοσκόπηση των I Walk Alone και Low Down Rolling Stone, η λύπη και η μετάνοια του Don’t Wait Til Tomorrow και ο πιο διφορούμενος (ρομαντικός ή κάπως ανατριχιαστικός) αέρας του Feelin’ Like A Million.
Έχω περάσει τόσο πολύ χρόνο μελετώντας και βρίσκομαι δίπλα σε σπουδαίους μουσικούς μπλουζ που με έχουν διδάξει τόσα πολλά, λέει ο Clark. Επίσης, μεγάλωσα σε μια εποχή που οι άνθρωποι ανταλλάσσουν μουσική μέσω του Διαδικτύου, οπότε η ιδέα οποιασδήποτε περιοχής που αντιπροσωπεύει τη μουσική σας βγήκε από το παράθυρο. Λατρεύω λοιπόν τον Tupac. Λατρεύω την Biggie. Λατρεύω την ιδέα του RZA και του Wu-Tang Clan να ραπάρουν πάνω από τα γλείφματα του Albert King.
Ο αγώνας του να συμφιλιώσει αυτά τα στοιχεία αποτελεί τη βάση της ζωντάνιας και της αμεσότητας του This Land — ένας αγώνας που έγινε ευκολότερος από μια συνομιλία που είχε με τον συνάδελφό του καλλιτέχνη Cody ChesnuTT.
Του είπα ότι είχα αυτή τη μάχη με τους ανθρώπους που έλεγαν ότι πρέπει να παίξω μπλουζ γιατί ήμουν μπλουζ τύπος, λέει ο Κλαρκ. Μου είπε, «Όλες αυτές οι ιδέες που έχεις στο μυαλό σου δεν προορίζονται για να τις κρατήσεις. Προορίζονται για να εκφραστούν».
Οπότε δεν με νοιάζει πια γιατί δεν θέλω να γίνω χαρακτήρας. Και αν αυτό δεν αρέσει στην αστυνομία των μπλουζ, είμαι ψύχραιμος με αυτό.
Diele: